List od przyjaciół z ŚDS. Fundacja to Największe Dobro, które nam, osobom chorym, niepełnosprawnym i potrzebującym 20 lat temu się przydarzyło. Spotkania Pani doktor Anny Formanowicz z członkami Fundacji, stypendystami zapisują się w naszej pamięci jako obraz życzliwości i największego dobra. Obdarzacie nas Państwo nie tylko sercem, ale i dobrym słowem, a rozmowy z Wami pokazują akceptację i zrozumienie. Rodzice, pracownicy i uczestnicy Środowiskowego Domu Samopomocy zawsze czekają na spotkania z Fundacją. Gdy zbliża się miesiąc grudzień, uczestnicy przygotowują się do espotkań mikołajkowych, podczas których tworzy się szczególna więź z młodzieżą, a nasi uczestnicy ogromnie cieszą się z prezentów, które od Państwa otrzymują. Dziękujemy za te spotkania.

Wspomnienie. Pamiętam pierwszą fundacyjną wigilię. Przy wigilijnym stole zasiadło dziesięcioro onieśmielonych stypendystów, Założyciele i współpracownicy. Było serdecznie, spokojnie i poważnie. Myślę, że wszyscy wtedy zastanawiali się, jakie będą następne wigilie. Jaki będzie ich kolor i światło? Okazało się, że fundacyjne wigilie to najważniejsze, najpiękniejsze i najserdeczniejsze wydarzenie w życiu Fundacji. Po podniosłej i radosnej uroczystości dzielenia się opłatkiem każdego z każdym, przy wigilijnych, zawsze pięknie nakrytych stołach zasiadają dziesiątki stypendystów: licealiści, studenci i absolwenci, Założyciele i Współpracownicy. Jest serdecznie, gwarno, wesoło.

Akademia Łucznica to taka moja kraina czarów. Wpadłam do niej w 2012 roku, kiedy jako stypendystka Fundacji AMF „Nasza Droga” brałam udział w wakacyjnym obozie artystycznym. Przez cztery lata z Fundacją miałam możliwość rozwijać się tu twórczo i artystycznie, ale również duchowo. Trudno to wytłumaczyć, ale Łucznica ma w sobie pewnego ducha, iskrę, która zapala do działania i rozwoju. Tu nie ma rzeczy niemożliwych, a otaczająca przyroda, aż zachęca, żeby wstać punktualnie z łóżka i intensywnie spędzić dzień. Łucznica to też niesamowici ludzie: Pani Zosia Bisiak, która odkryła to miejsce i postawiła je na nogi, instruktorzy sztuki, którzy wkładają w swoją pracę całą pasję i sympatyczni pracownicy ośrodka, którzy ze wszystkimi nadają rodzinną atmosferę temu miejscu.

Dziękuję, pamiętam, jestem w drodze. Moje najlepsze wspomnienie z czasów fundacyjnych to spotkanie z ks. Janem Twardowskim oraz jego twórczością. Od zawsze kochałam jego wiersze. To było dla mnie tak wyjątkowe wydarzenie, że skończyło się dla mnie totalną porażką. W obecności ukochanego poety zapomniałam tekst wiersza. O zgrozo! Teraz się z tego śmieję.

Droga Fundacjo! Byłam z Tobą w wielu miejscach. Wiele widziałam, wiele zrobiłam i wiele przeżyłam. Poznałam wspaniałych ludzi, nauczyłam się robić rzeczy, o których wcześniej nie miałam pojęcia (…). Zawdzięczam Tobie wykształcenie we mnie pewności siebie, otwartości, kreatywności, komunikatywności oraz wielu cech potrzebnych mi do dalszych etapów mojego życia. Myślę, że inni stypendyści i absolwenci mogliby powiedzieć to samo. Mam w pamięci liczne wyjazdy: operę, teatr, balet. To dzięki Tobie je poznałam. Zwiedziłam z Tobą kawałek świata. Usłyszałam wiele mądrych słów. Dowiedziałam się dużo o znanych i nieznanych mi wcześniej osobach. Jesteś ponadto inspiracją dla mnie do konkretnych działań i zmian.

Młody człowiek stanowi, kolokwialnie mówiąc, nieuformowaną plątaninę emocji, buntu i zamknięcia w sobie, która w zależności od autora (najczęściej otoczenia) przybiera określony kształt. Większość osób, które znam (żeby nie powiedzieć wszyscy) i które przeszły przez cykl dydaktyczny, jaki oferuje AMF, pod jego wpływem po prostu się zmieniła. Nie znaczy to jednak, że po zakończeniu czynnej przygody z AMF każdy staje się taki sam jak reszta absolwentów, choć na pewno każdy staje się bardziej pewny siebie, z określonymi własnymi celami w życiu, gotowy iść po swoje i na dodatek swoim entuzjazmem porywający za sobą innych – ale nie do końca tylko o to tu chodzi. Każdy w pewnym sensie dostaje to, czego mu potrzeba – „przymusowe” obcowanie z rówieśnikami, chwile refleksji, odkrycie talentów, a także sposoby na wyładowanie emocji i wyrażenie siebie. Opuszczając ramiona Fundacji, nie jest się już takim pogubionym w sobie człowiekiem, jakim się do niej przyszło. Pomaga ona przetrwać, jak znany autor powiedział, ten straszny syf, zwany dojrzewaniem.